مانکهای بودایی بر خلاف کشیشهای مسیحی در مراسم عروسی شرکت نمی کنند و برای متبرک شدن جشن نیازی به وجود آنها نمی باشد .در مراسم ازدواج دسته ای از دختران که لباس سنتی بر تن دارند با هم آیات مقدسی را به زبان پالی قرائت می کنند که جایا مانگالا گاتا( Jayamangala Gatha) نام دارد و برترین فضائل بودا را برمی شمارد. معمولا چند روز قبل از جشن عروسی مانکها برای غذای نیمروز به خانه ی عروس و داماد دعوت می شوند. آنها بعد از غذا بعضی خطبه های بودا را قرائت می کنند. مخصوصاً خطبه مانگالا( Mangala) که خطبه ی برکت است. یکی از مانکها نیز در انتها سخنان کوتاهی ایراد می کند که بیشتر بیان داستان زندگی زوجهای خوشبختی است که در متون بودیستی نقل کر ده اند.
مشهورترین داستان در مورد زندگی زن و شوهری به نامهای ناکولاپیتا و ناکولا ماتا( Nakulapitta and Nakulamata) است که معمولا بیان می شود. بعضی بوداییان ترجیح می دهند بلافاصله بعد از مراسم جشن ازدواج به زیارت یک معبد یا یک مدرسه ی دینی بروند تا مشمول برکت مانکهایی شوند که در آنجا خطبه های حفظ (حرز) را قرائت می کنند.خطبه های حفظ در مجمو عه ای به نام پاریتاس( Parittas) گردآوری شده است.
در مراسم ازدواج یا در معبد گاهی خطبه ی سینگالا( Singala) نیز برای زوج جوان قرائت می شود که بیان وظایف زن و شوهر نسبت به یکدیگر از قول بودا می باشد. مانکها همه ی این امور را بدون مزد انجام می دهند. مردم در عوض به نیازهای مانکها توجه دارند زیرا آنها برای نیازهای زندگی مانکی خود به بوداییان مومن امیدوارند. چهاز نیاز اصلی مانکها عبارتند از: لباس نارنجی، غذا، محل اسکان و دارو. اجازه داده نمی شود که مراسم عروسی و حتی ثبت عروسی در معابد یا مدارس انجام شود زیرا این فعالیتها دنیوی هستند.
